Corre, corre rubia!

Verlangde ik twee weken geleden nog zo naar een intens warme zomer, wenste ik de eerste nacht in Spanje vurig op een spontane ijstijd. Na mijn aankomst in Malaga ging ik samen met Cris vol goede moed naar het adres waar een - in mijn fantasie - vriendelijke Spaanse familie mij op zou wachten. De hond van het gezin zou vrolijk kwispelen bij mijn aankomst en de verse vis zou al op tafel staan. In de prachtige straat vol villa´s stopte Cris voor het enige lelijke huis in de wijde omtrek. Ik bleef positief; achter het grijze hek zou vast een prachtige tuin met zwembad schuilgaan.

Na bellen, kloppen en roepen kwam huisvrouw Maria vermoeid uit het huis gestrompeld en deed zuchtend het hek open. Een hond, zwembad en tuin ontbraken. Daarvoor in de plaats kreeg ik een kamertje met vier kleine bedjes tegen elkaar aangeschoven. ,,Je mag kiezen waar je slaapt”, zei Maria, trots op de luxe die ze mij kon bieden. De tranen sprongen in mijn ogen. Ik was moe, wist dat ik weer afscheid moest nemen van Cris en dat ik twee weken lang in dit hok moest verblijven. De hitte (28 graden in de nacht), het lawaai en het ontbreken van enige ventilatie, zorgden dat de tranenproductie echt op gang kwam. De ´ama de casa´ had helaas geen ventilator - althans niet voor mij - en dus zat er niks anders op dan mezelf met water te besprenkelen, met de deuren te wapperen, op de koele grond te liggen en uit het raam te hangen.

Rond 3.00 uur ´s nachts kwam een huisgenoot thuis. Die schrok zich waarschijnlijk rot toen hij mij met een geëxplodeerd kapsel van al dat gewapper rechtop in bed zag zitten. Het enige dat ik van hem wilde weten was: heb jij een ventilator en zo niet, hoe hou je deze nachten in vredesnaam vol? Gelukkig had hij de oplossing: wen eraan.

De eerste lesdag viel dus zwaar, aangezien ik geen oog had dichtgedaan. Gelukkig werd ik precies op het juiste niveau ingedeeld en merkte ik dat ik aardig mee kon komen. Een verrassing was wel dat ik in de superintensieve cursus was ingeschreven en niet ´gewoon´ de intensieve, waardoor ik afgelopen twee weken van 9.30 - 15.30 uur op school zat. Maar ja, ja, ja, inderdaad, ik ben hier niet om lekker op het strand te liggen, naar de feria te gaan of uitgebreid te lunchen…

Stierenvechten
Een grote opluchting was ook dat ik bij een andere familie terecht kon. Een gezellig jong stel met een leuk appartement, waar ik een normale kamer had inclusief ventilator én zeezicht. Een wereld van verschil. Florís, de nieuwe ´ama de casa´, maakte elke middag een tortilla, ensaladilla russa of spaghetti voor me klaar. Daarna nam ik meestal een duik in zee of ging ik cultureel onverantwoordelijk zaken doen, zoals naar een stierengevecht. En nee, ik ben absoluut niet vóór het langzaam doodmaken van stieren, maar ik vond dat ik het één keer in mijn leven gezien moest hebben, zodat ik weet waar het over gaat als de discussie weer eens oplaait. Dat de entree gratis was - en dat Maaike en Ruben me zouden vergezellen - haalde me over. Ik zou de business dan in ieder geval niet financieel steunen; het gevecht zou toch wel plaats vinden.

In de arena vond eerst een ceremonie plaats, waar alle hulp-toreros en de zeven hoofd-matadoren werden voorgesteld. Te paard kwamen zij in traditionele felgekleurde kleding (dat in de Efteling niet zou misstaan) de pit binnengereden. Als helden werden zij ontvangen; een stierenvechter kan in Spanje rekenen op heel veel respect. Het is volgens veel landgenoten het meest eervolle beroep. Na een dramatische muzikale aankondiging, kwam de eerste stier bokkend de arena binnen rennen. Hij galoppeerde direct op zijn doel af, de rode lap die hem werd voorgehouden. Met samengeknepen billen zat ik op de stenen bank. De matador zag het beest één keer niet aankomen en moest rennen voor zijn leven, om vervolgens over de balustrade te springen. Een seconde later raakten de horens van de stier de rand. Tot zover was het een ´eerlijk´ schouwspel tussen mens en dier.

Maar toen kwamen de eerste speren tevoorschijn, die in de rug en nek van de stier worden gestoken. Het was minder bloederig dan verwacht, maar niet minder zielig. De ´toro´ wordt helemaal kapot gemaakt, uitgeput, hij valt na een tijd niet eens meer aan en loopt weg. Maar de matador blijft hem opjagen, uitdagen, om het beest uiteindelijk op zijn knieën te krijgen en een mes in zijn hoofd te zetten. Hiermee moet de stier op slag dood zijn. Maar… Dat gebeurt zeker niet altijd en soms moet het mes nog twee keer in de kop verdwijnen, voordat hij eindelijk naar ´de stierenhemel´ kan, zoals Maaike het beschreef. Had ik al gezegd dat er op zo´n avond zes stieren op precies dezelfde manier worden afgemaakt? Misschien een schrale troost: het vlees wordt daarna meestal opgegeten.

Ik vond het bijzonder om mee te maken, vooral de sfeer in de arena. De Spanjaarden zijn supertrots op deze traditie (althans de voorstanders van de gevechten). Ik heb kinderen van een jaar of vier gezien die vol overgave een witte zakdoek naar de jury wapperden: de toredor heeft het goed gedaan en verdient in ieder geval een oor of de staart van de stier. En om heel eerlijk te zijn: het is best spannend om te zien. Jammer dat het zo´n oneerlijk en pijnlijk gevecht is. Het is als kijken naar motorcross: iets vreemds in je wil dat het fout gaat en tegelijkertijd hoop je natuurlijk van niet. Het engst vond ik misschien wel dat ik na drie stieren geen tranen meer in mijn ogen had en rustig een zakje chips naar binnen werkte. Ik ben dan wel een emotionele eter, maar dit had vooral veel weg van gewenning. Bizar hoe iets het ene moment shockeert en het volgende moment bijna normaal is.

Voor sommige stieren is er hoop. Als de matador vindt dat het een heel sterke en goede toro is, dan kan deze om gratie vragen bij de jury. Als dat gebeurt, dan blijft het dier in leven om navolgelingen te fokken. Maar ook die worden uiteindelijk voor de leeuwen gegooid.

Als er nog iemand is die dit ellenlange verhaal tot hier heeft gelezen, bravo! Na twee weken allerlei nieuwe dingen meemaken, moet ik echt even mijn ei kwijt. Inmiddels heb ik de leerzame cursus achter de rug en zijn we bíjna klaar voor ons vertrek naar Colombia. We gaan dus lekker door. Zoals een vrolijke man op een ochtend naar mij riep: corre, corre rubia! (ren, ren, blonde!) Maar nu eerst vakantie in Almería. Hasta pronto!