Boys, boys, boys

‘How can you fall in love with a guy who looks like your sister?’ Firas, een Irakees die we net in de bus hebben leren kennen, kijkt me aan met een gezicht als een oorwurm. Hij snapt duidelijk niets van de Taiwanese mannenmode. Hij wordt er zelfs een beetje misselijk van. De strakke broeken, de gestylde, lange haren, de glinsterende oorbellen in beide oren en soms zelfs de oogpotloodlijntjes, zo not-done. Ik moet hem eigenlijk wel gelijk geven. Maar aan de andere kant vind ik het grappig dat de mannen zo hun best doen om inderdaad op een vrouw te lijken. Zijn ze er in dit deel van de wereld dan eindelijk achter dat het echt veel leuker is om niet van Mars maar van Venus te komen?

Lucy (een blonde Amerikaanse Duitse) en ik gingen vorige week voor het eerst zonder jongens een dagje naar het strand. Dat hebben we geweten. Nooit meer haha! We zijn werkelijk de hele dag bestookt door meisjes. Niet alleen met vragen á la ‘do you wanna play with us’, maar ook met gratis drankjes en natte klapzoenen op onze wangen. We hebben geen minuut rustig kunnen liggen; foto hier, foto daar, of we hun mannelijk collega’s wilden ontmoeten. Die stonden verderop verlegen te giechelen en durften pas dichterbij te komen als een van de meisjes hun dit had bevolen. ‘Hierrrrkomen, dit is jullie kans!’ Haha jullie moeten niet denken dat ik al zo snel gevorderd ben met mijn Chinees, maar het was overduidelijk. En daar kwamen ze dan, de helden. Langzaam kwamen ze op ons af, de een de ander duwend, die op zijn beurt weer giechelend naar achter rende om daar de rij te sluiten. Ergens moet de verdeling tussen oestrogeen en testosteron mis zijn gegaan in dit land. Ook wel weer aandoenlijk hoor, de jongens zijn hier hartstikke lief en zorgzaam. Wat een wereld van verschil he ;)

Het stranddagje was niet helemaal wat we ervan verwacht hadden, maar het is wel heel fijn om af en toe aan de drukte van Taipei te ontsnappen. Met Firas heb ik nog een tijdje gepraat over zijn land, de oorlog en hoe hij het allemaal heeft beleefd. Echt heel boeiend en tegelijkertijd verontrustend dat wij zo afhankelijk zijn van subjectieve nieuwsbronnen. Hij vertelde me zo’n ander verhaal dan dit ik me had voorgesteld. Het is echt heel interessant om mensen uit al die verschillende landen te ontmoeten en hun cultuur te leren kennen. Na onze overweldigende dag op het strand, zijn Lucy en ik naar de zonsondergang in Danshui gaan kijken. (zie foto’s) De zon gaat binnen vijf minuten onder en wordt op het laatst een stuk groter. Heel mooi om te zien. Op zulke momenten denk ik wel; wat bof ik toch dat ik hier kan zijn:)

Jongens hebben het overigens zwaar om te leven in de Chinese/Taiwanese maatschappij. Althans, dat heb ik een paar dagen geleden geleerd tijdens mijn cursus ‘Exploring Taiwan’. De docente vertelde dat het erg van belang is een jongen te baren. Meisjes worden gerespecteerd, maar een jongen ter wereld zetten is toch wel de jackpot zeg maar… Er zat in die les een Taiwanese jongen naast me. Hij vertelde dat hij de eerstgeborene was, dus ik reageerde meteen enthousiast; 'Oh lucky you!' Even bleef het stil van zijn kant en hij keek een beetje beschaamd. Daarna mompelde hij; ‘Not really, I feel a lot of pressure…’ Vervolgens kregen we de top vier van overlijdingsoorzaken in Taiwan. Op nummer 4 stond zelfmoord. Dat is echt om verdrietig van te worden. Sindsdien ben ik wat beter gaan rondkijken en ik besef dat Taiwanezen altijd werken. En als ze dan wat vrije tijd hebben, moeten ze naar een sport- muziek- of een van de vele andere clubs om daar geniaal te presteren. Voor minder doen ze het niet. Met vrienden wordt er gepraat over de studie, worden de laatste vraagstukken opgelost. Eenmaal thuis verwachten (de meeste) ouders dat de kids verder gaan met studeren. Een voorbeeldje; ik volg dit semester drie vakken, dat is niet erg hoog gegrepen maar wel redelijk in ieder geval haha… Een Taiwanees meisje dat ik ken volgt 11 vakken. Ik kan me niet voorstellen hoe zij dat doet. Ze vertelde me dat haar vader eigenlijk verwacht dat ze meer vakken volgt. Ik vind dat een vorm van mishandeling, het is zo irreëel om zoiets te verwachten. Taiwan groeit qua economie, maar wel dankzij het bloed, zweet en de tranen van de jeugd.

Zo, nu even iets luchtigs! Haha, want ik heb in de tussentijd uiteraard niet stil gezeten. En o, o, wat een cliché, maar de tijd vliegt! Mijn geld ook trouwens… Zaterdag de 25e ben ik naar het National Palace Museum geweest. Heel gaaf om al die oude, Koninklijke Chinese kunst te zien. ’S Avonds wilden we eens iets anders dan die veel te dure clubs in Taipei, dus besloten we naar een rivierfestival te gaan, genaamd Riverbash. Leek ons een topplan. Vol goede moed de metro ingestapt en vervolgens een taxi gepakt. We kwamen op het slimme idee om de vier meiden en de vier jongens in aparte taxi’s te zetten. We beseften iets te laat, toen we al door hele enge, donkere, slingerende weggetjes reden, dat we het misschien beter was geweest om het fifty-fifty te doen. Geen van ons zei iets, maar we voelden alle vier dat we een beetje zenuwachtig werden na al ruim een half uur in die taxi te zitten. Berg op, berg af, speldenbocht links, speldenbocht rechts, maag keert links, maag keert rechts… Ooh, en ondanks dat het donker was he, die afgrond! Duizelingwekkend. Om het op z’n oer-Hollands te zeggen; ik zweette peentjes. Na een uur was Jessica zo wagenziek dat ze alleen nog kon murmelen. Waar wij niet heel blij mee waren, omdat zij de enige is die Chinees kan spreken. Gelukkig kregen we het vrolijke bericht dat het nog ‘maar’ twintig minuutjes zou duren. Slik. Opeens rukte de taxichauffeur aan zijn stuur en schreeuwde. Mijn god (excusez le mot), ik hád het niet meer. Zat er dus schijnbaar een backpackende IDIOOT midden op de weg, met pupillen zo groot als schoteltjes. Vervolgens zag ik overal mensen op de weg en moest me inhouden niet bij elke bocht te gillen. Na deze toch wel helse trip, dacht ik; dat festival moet zo ongelofelijk fantastisch zijn, want anders hebben we dit voor niets doorstaan. Een grotere anticlimax bestond er helaas niet, want toen we aankwamen stond de politie ons op te wachten. ‘Go back, get into the cab again, it’s unsafe here. They don’t have a license’ Wel alle donders!!! Zo eindigde onze zaterdagavond, met een taxirekening van duizenden Taiwan dollars, bij de 711 met een blikje bier en een zakje chips.

Maahaaarr, er is ook goed nieuws. Ik ben officieel lid van de Taekwondo club:) Elke vrijdagavond is het springen, rennen, schoppen (auwww), slaan en schreeuwen geblazen. Leuke bijkomstigheid is mijn zeer professionele Taekwondo kimono met Chinese letters. Dat laatste maakt het natuurlijk helemaal af. Verder heb ik geshopt, halleluja, en killerheels gekocht voor het luttele bedrag van 12,50. ‘I’m loving it, tadadadaaa….’.

Afgelopen zondag zijn we eindelijk is echt de jungle ingegaan. We hebben de Wulaiwatervallen bekeken en zijn daarna gaan relaxen in een van de hotsprings. En als hier iets hot is dan bedoelen ze ook knetterknetterHOT. Aangezien ik de dag daarvoor verbrand was, deed die 40 graden aan water niet heel fijn aan. Daarom heb ik voornamelijk in het afkoelbad gezeten haha…

Vanavond heb ik een bbq met Evan en pakweg honderd andere Taiwanezen van mijn departement. Ik ben benieuwd wat ik nu weer voorgeschoteld krijg. Ik zal geen foto’s meer plaatsen, aangezien commentaar op mensen hun eetlust:P

Ontzettend bedankt voor al jullie leuke reacties. Het lijkt misschien alsof ik veel te druk ben om ook maar aan jullie te denken, maar geloof me, ik denk heel veel aan jullie! Superleuk om iets te horen vanuit Nederland:)

Heel veel liefs en tot berichts!