Seoul - Soul of Asia
Door: Phebe
Blijf op de hoogte en volg Phebe
23 December 2010 | Zuid-Korea, Seoel
Een witte vlakte komt ons tegemoet als het vliegtuig de landing inzet. Sneeuw! Het is heel raar om door de knarsende sneeuw te lopen, terwijl de geur van gebakken hond je neus binnendringt. In Taiwan kon ik er nog aan ontkomen, maar in Korea zijn ze schijnbaar gek op honden. Niet aan een riempje, maar op een bord. In Taiwan hebben de hondjes een jasje aan en een strikje op hun kop, in Korea liggen ze tussen een broodje of zwemmen ze in de noodle-soep. Ik krijg weer tranen in mijn ogen als ik eraan denk. Maargoed, een winters tafereel in het super-Aziatische Seoul. Dat is gek. De eerste dag kon ik dan ook niet echt mijn draai vinden. Klappertandend en rillend bewoog ik me voort en het werd maar weer eens bevestigd wat voor een koukleum ik ben. Min 8 is geen optimale temperatuur om de hele dag buiten te lopen in een te dunne winterjas. Maargoed, niet zeuren, we hebben maar vijf dagen om deze gigantische stad te ontdekken. Ik kan me herinneren dat ik heb geschreven dat Taipei een immense stad is. Dat zou ik graag willen terugnemen want Taipei is kinderspel vergeleken met Seoul. Met 11 miljoen inwoners (exclusief buitenwijken) en vijf ‘downtowns’ is deze metropool een van de grootste en dichtstbevolkte steden ter wereld. We zijn erachter gekomen dat Seoul niet veel toeristische trekpleisters heeft, maar dat je het ritme van de stad moet beleven. Er in meegaan, je op laten nemen en van de ene in de andere verbazing vallen…
Onze reis begon midden in de nacht, toen we net waren aangekomen bij ons hostel. We waren hongerig geworden van het vliegen en we besloten het eerste groezelige restaurantje in te gaan dat we tegen kwamen. Een oud vrouwtje verwelkomde ons en zette vervolgens de meest heerlijke gerechten op tafel. Niet normaal wat was dat lekker zeg! Speciale uienpannenkoeken, tofu-soep en gekruid vlees, mijn maag begint alweer te rammelen. Dat was meteen een van onze ontdekkingen; de Koreaanse keuken is overheerlijk :) Nog niet te spreken over de shabu-shabu en hotpot, hmmmm…
Het ritme van de stad bracht ons op vele mooie plekken en in bijzondere wijken. Voor een geweldig uitzicht kwamen we uit bij de Seoul-toren van waar je de hele stad kunt overzien, althans zover je kunt kijken. Een traditioneel dorp gaf ons enig idee hoe de Koreanen honderden jaren geleden leefden. De tijdscapsule heeft me op het idee gebracht om dit in Nederland in te voeren. Alle inwoners helpen mee om voorwerpen, kleding, etenswaren en gedachten van een bepaalde tijd te begraven om het na tientallen jaren weer op te graven. In Seoul hebben ze er maar meteen 400 jaar van gemaakt. Daar wordt in 2294 de tijdcapsule opengemaakt. Als de mensheid tenminste nog bestaat tegen die tijd ;) We hebben een prachtige musical gezien, Miso, waarbij alles zo puur en echt was dat ik constant kippenvel had. De zang, de dans, de kleding, de energie, het niet-commerciele, echt vanuit de basis, was zo ontzettend mooi en heeft heel veel indruk achtergelaten.
Wat eveneens veel indruk heeft gemaakt, is het bezoek aan de DMZ (Demilitarized Zone) dat twee kilometer in Zuid- en twee kilometer in Noord-Korea ligt. Ons bezoek was eigenlijk niet gepland, omdat iedereen zei dat het niet mogelijk was daar naartoe te gaan vanwege de opgevoerde dreigingen. Toch bleven we nieuwsgierig en na een paar telefoontjes bleek het wel mogelijk te zijn. Van te voren kregen we instructies mee; geen slippers aan, geen vale kleding aan, geen leren broeken aan(? Vooral Jon vond dit erg jammer), geen grote uitdrukkingen op het gezicht weergeven en niet wijzen. Nou, dat klonk veelbelovend. Ik dacht eerst dat het een soort grap was, maar de trip werd heel serieus genomen. In de bus werden onze paspoorten drie keer gecheckt. Een gids en twee militairen begeleidden ons en inderdaad, onze schoenen werden voordat we de DMZ betraden grondig gecontroleerd. Zonder ook maar een greintje ironie zei onze gids; ‘je moet hard weg kunnen rennen en als wij zeggen ‘rennen’, ren dan naar het zuiden. Anders word je neergeschoten.’ Toen bleek dat we geen bezoekerspasjes konden dragen, omdat de vorige groep ze blijkbaar nog had, zei de gids doodleuk tegen me; ‘ja, dat is vervelend. Het is iets riskanter. Wil je wel even het contract ondertekenen alsjeblieft?’ Tuurlijk, ik teken voor mijn eigen verantwoordelijkheid. Wat er ook gebeurt, als een Noord-Koreaanse militair mij per ongeluk ziet wijzen en hij schiet me neer, totaal mijn eigen verantwoordelijkheid. Gezellig zo’n dagje uit.
Natuurlijk was ik me ervan bewust dat het alles behalve gezellig zou worden, maar ik was gewoon zo nieuwsgierig! Uiteindelijk mochten we de bus uit om dé grens te zien (Joint Security Area) en de plek waar Noord- en Zuid-Koreaanse militairen elkaar letterlijk constant in de ogen kijken. We moesten twee aan twee lopen en toen we op het bordes stonden aan de Zuid kant, werd er meteen heel panisch geschreeuwd dat we te ver uit elkaar stonden. Nou, ik kan je vertellen, ik was de eerste die dichter bij de groep ging staan. Ik voel nog de rillingen over mijn rug lopen, er hing echt een gespannen sfeer. Ik had express mijn handen in mijn zakken gedaan zodat ik niet spontaan naar de militair aan de overkant (Noord) zou wijzen. We konden één militair zien aan de andere kant en ik bedacht me wat een verschrikkelijk leven die man moet hebben. Ik bedacht me dat ik nooit zo dicht bij het meest geïsoleerde land ter wereld zou komen, waar mensen gehersenspoeld worden en in sprookjes geloven en daardoor creperen van de honger. Even heb ik op het Noord-Koreaanse land gestaan, in de ruimte waar onderhandelingen werden en nog steeds worden gevoerd door beide Korea’s en Amerika. Beelden van documentaires over Noord-Korea kwamen in me op. Hoe kan het in vredesnaam dat mensen in dat land aan hun lot worden overgelaten, dat een paar gekken de macht hebben en het leven van duizenden families verwoesten, terwijl de hele wereld toekijkt?
In de bus terug naar Seoul was het muisstil. Ik voelde me helemaal leeg. Leeg en machteloos. De dagen daarna hebben we het veel met elkaar gehad over de Korea’s, wat de geschiedenis is en wat eventuele oplossingen zouden kunnen zijn. Maar de uiteindelijke strijd gaat tussen de twee wereldmachten; Amerika en China. Zolang zij niks doen, zullen de Noord-Koreanen moeten blijven geloven in de sprookjes die hen verteld worden.
Seoul was een indrukwekkende ervaring, met heerlijk eten, gezellige mensen en onverwachte avonturen. Ik zou nog een lange tijd door kunnen schrijven over de boeiende gesprekken die we met ‘locals’ hebben gehad of de dronkenlappen die met tientallen midden op de straten zaten, terwijl ze bijna overreden werden door de taxi’s. Ik zou nog kunnen vertellen over de basketball wedstrijd waar we vrijkaarten voor hebben gekregen dankzij een hele lieve jongen die we in de metro hebben ontmoet. Ik zou nog willen vertellen over de speciale hiërarchie die er heerst onder de Koreaanse bevolking. Maar dat doe ik lekker als ik thuis ben, in Zevenhuizen of in Utrecht, onder het genot van een kopje Rooibos thee en een speculaasje. Ja oke, een paar speculaasjes haha!
Ik wil jullie allemaal een geweldige witte kerst wensen. Geniet ervan, want geloof me, als je in het buitenland zit mis je het kerstdiner en de kerstboom toch echt wel hoor! Hele fijne dagen en als ik jullie niet meer spreek, een gelukkig en gezond 2011 :) Tot dan,
Xxx Pheeb
Onze reis begon midden in de nacht, toen we net waren aangekomen bij ons hostel. We waren hongerig geworden van het vliegen en we besloten het eerste groezelige restaurantje in te gaan dat we tegen kwamen. Een oud vrouwtje verwelkomde ons en zette vervolgens de meest heerlijke gerechten op tafel. Niet normaal wat was dat lekker zeg! Speciale uienpannenkoeken, tofu-soep en gekruid vlees, mijn maag begint alweer te rammelen. Dat was meteen een van onze ontdekkingen; de Koreaanse keuken is overheerlijk :) Nog niet te spreken over de shabu-shabu en hotpot, hmmmm…
Het ritme van de stad bracht ons op vele mooie plekken en in bijzondere wijken. Voor een geweldig uitzicht kwamen we uit bij de Seoul-toren van waar je de hele stad kunt overzien, althans zover je kunt kijken. Een traditioneel dorp gaf ons enig idee hoe de Koreanen honderden jaren geleden leefden. De tijdscapsule heeft me op het idee gebracht om dit in Nederland in te voeren. Alle inwoners helpen mee om voorwerpen, kleding, etenswaren en gedachten van een bepaalde tijd te begraven om het na tientallen jaren weer op te graven. In Seoul hebben ze er maar meteen 400 jaar van gemaakt. Daar wordt in 2294 de tijdcapsule opengemaakt. Als de mensheid tenminste nog bestaat tegen die tijd ;) We hebben een prachtige musical gezien, Miso, waarbij alles zo puur en echt was dat ik constant kippenvel had. De zang, de dans, de kleding, de energie, het niet-commerciele, echt vanuit de basis, was zo ontzettend mooi en heeft heel veel indruk achtergelaten.
Wat eveneens veel indruk heeft gemaakt, is het bezoek aan de DMZ (Demilitarized Zone) dat twee kilometer in Zuid- en twee kilometer in Noord-Korea ligt. Ons bezoek was eigenlijk niet gepland, omdat iedereen zei dat het niet mogelijk was daar naartoe te gaan vanwege de opgevoerde dreigingen. Toch bleven we nieuwsgierig en na een paar telefoontjes bleek het wel mogelijk te zijn. Van te voren kregen we instructies mee; geen slippers aan, geen vale kleding aan, geen leren broeken aan(? Vooral Jon vond dit erg jammer), geen grote uitdrukkingen op het gezicht weergeven en niet wijzen. Nou, dat klonk veelbelovend. Ik dacht eerst dat het een soort grap was, maar de trip werd heel serieus genomen. In de bus werden onze paspoorten drie keer gecheckt. Een gids en twee militairen begeleidden ons en inderdaad, onze schoenen werden voordat we de DMZ betraden grondig gecontroleerd. Zonder ook maar een greintje ironie zei onze gids; ‘je moet hard weg kunnen rennen en als wij zeggen ‘rennen’, ren dan naar het zuiden. Anders word je neergeschoten.’ Toen bleek dat we geen bezoekerspasjes konden dragen, omdat de vorige groep ze blijkbaar nog had, zei de gids doodleuk tegen me; ‘ja, dat is vervelend. Het is iets riskanter. Wil je wel even het contract ondertekenen alsjeblieft?’ Tuurlijk, ik teken voor mijn eigen verantwoordelijkheid. Wat er ook gebeurt, als een Noord-Koreaanse militair mij per ongeluk ziet wijzen en hij schiet me neer, totaal mijn eigen verantwoordelijkheid. Gezellig zo’n dagje uit.
Natuurlijk was ik me ervan bewust dat het alles behalve gezellig zou worden, maar ik was gewoon zo nieuwsgierig! Uiteindelijk mochten we de bus uit om dé grens te zien (Joint Security Area) en de plek waar Noord- en Zuid-Koreaanse militairen elkaar letterlijk constant in de ogen kijken. We moesten twee aan twee lopen en toen we op het bordes stonden aan de Zuid kant, werd er meteen heel panisch geschreeuwd dat we te ver uit elkaar stonden. Nou, ik kan je vertellen, ik was de eerste die dichter bij de groep ging staan. Ik voel nog de rillingen over mijn rug lopen, er hing echt een gespannen sfeer. Ik had express mijn handen in mijn zakken gedaan zodat ik niet spontaan naar de militair aan de overkant (Noord) zou wijzen. We konden één militair zien aan de andere kant en ik bedacht me wat een verschrikkelijk leven die man moet hebben. Ik bedacht me dat ik nooit zo dicht bij het meest geïsoleerde land ter wereld zou komen, waar mensen gehersenspoeld worden en in sprookjes geloven en daardoor creperen van de honger. Even heb ik op het Noord-Koreaanse land gestaan, in de ruimte waar onderhandelingen werden en nog steeds worden gevoerd door beide Korea’s en Amerika. Beelden van documentaires over Noord-Korea kwamen in me op. Hoe kan het in vredesnaam dat mensen in dat land aan hun lot worden overgelaten, dat een paar gekken de macht hebben en het leven van duizenden families verwoesten, terwijl de hele wereld toekijkt?
In de bus terug naar Seoul was het muisstil. Ik voelde me helemaal leeg. Leeg en machteloos. De dagen daarna hebben we het veel met elkaar gehad over de Korea’s, wat de geschiedenis is en wat eventuele oplossingen zouden kunnen zijn. Maar de uiteindelijke strijd gaat tussen de twee wereldmachten; Amerika en China. Zolang zij niks doen, zullen de Noord-Koreanen moeten blijven geloven in de sprookjes die hen verteld worden.
Seoul was een indrukwekkende ervaring, met heerlijk eten, gezellige mensen en onverwachte avonturen. Ik zou nog een lange tijd door kunnen schrijven over de boeiende gesprekken die we met ‘locals’ hebben gehad of de dronkenlappen die met tientallen midden op de straten zaten, terwijl ze bijna overreden werden door de taxi’s. Ik zou nog kunnen vertellen over de basketball wedstrijd waar we vrijkaarten voor hebben gekregen dankzij een hele lieve jongen die we in de metro hebben ontmoet. Ik zou nog willen vertellen over de speciale hiërarchie die er heerst onder de Koreaanse bevolking. Maar dat doe ik lekker als ik thuis ben, in Zevenhuizen of in Utrecht, onder het genot van een kopje Rooibos thee en een speculaasje. Ja oke, een paar speculaasjes haha!
Ik wil jullie allemaal een geweldige witte kerst wensen. Geniet ervan, want geloof me, als je in het buitenland zit mis je het kerstdiner en de kerstboom toch echt wel hoor! Hele fijne dagen en als ik jullie niet meer spreek, een gelukkig en gezond 2011 :) Tot dan,
Xxx Pheeb
-
23 December 2010 - 18:02
Milou:
Jeeej weer een Phebisch geluid van de andere kant van de wereld!
Ik moet eerlijk toegeven dat ik best opgelucht ben dat je weer schrijft vanuit het 'vertrouwde' Taipei. Zeker het stuk over je bezoekje aan het grensgebied klinkt wel errug spannend. Wel heel gaaf dat je het gedaan hebt. Het lijkt me zo anders als je er werkelijk staat, die indrukken kun je niet over tv meekrijgen.
Uiteraard wil ik het zeer uitgebreide verslag heel graag horen, zal zorgen voor genoeg potten rooibosthee en een lading speculaas! :D
Jij ook een heel fijne kerst gewenst, ondanks dat het dit jaar een beetje anders is hoop ik dat je er toch van kunt genieten. (Vieren ze het daar eigenlijk wel..?) En ook alvast een supermooi 2011 gewenst!
Nog een maandje en dan is Huize Jade weer compleet!
Veel liefs, Milou -
28 December 2010 - 08:38
Cindy:
Haay Mop!
Mijn leven hier is niets bij wat jij allemaal mee maakt! Waanzinnig :-D
het spijt me dat ik niet zo vaak een berichtje achter laat, ik mis het meest dat ik je niet even kan smsen op bepaalde momenten dat ik niet achter de computer zit. Maar gelukkig is dat in januari we weer mogelijk :D Voorlopig is het hier in Nederland nog wel aan de witte kant. En wat betreft de NS is het uiteraard weer drama, ik kan geen sneeuw meer zien. Iedere dag klappertandend op het station is ook niet echt meer een uitje. Maar de sfeer op kantoor maakt alles weer goed. Ik kan niet wachten tot dat ik je een x mee kan vragen naar een leuk concert oid. Uitnodigingen verzenden voor mijn verjaardag en jou overslaan geeft ook wel een raar gevoel. Maar mocht je voor deze super speciale gelegenheid eerder terug willen komen ben je natuurlijk van harte welkom ;-)
Ik wens je alvast een hele fijne jaarwisseling en tot volgend jaar! -
02 Januari 2011 - 17:10
Amy:
Hee Pheeb!! Wat een avonturen weer! Vooral dat 'uitje' naar DMZ klinkt heel spannend, weet niet of ik het aan had gedurfd als ze je waarschuwen met dingen zoals geen grote uitdrukking op het gezicht, zo bizar en ook heel treurig eigenlijk. Maar goed nu ben je weer veilig in het warme Taipei! Er komen trouwens verdacht weinig 'studieverhalen' op deze blog voor haha, gaat dat nog wel goed? Nog even de laatste loodjes of zit dat wel goed?
Hier met mij gaat alles prima, fijne kerst gehad bij m'n ouders en het nieuwe (én m'n 23e verjaardag alweer!!) jaar ingeluid met leuke feestjes. Gisteren lekker brak uit eten geweest bij de Chinees om de hoek..maar dat waren vast niet van die aziatische lekkernijen als bij jou.
Over 27 dagen zit je alweer in ons kikkerlandje! Kan je je aziatische opgedane kookkunsten aan ons leren. Ik heb heel veel zin om je weer te zien en ik moet zeggen dat ik steeds best trots ben als ik je verhalen lees. Alhoewel ik wel benieuwd ben naar veel meer details haha.. maar dat komt allemaal wel weer in Nederland. Het is zonde om te veel achter de computer te zitten, geniet er nog even van! Heel veel liefs -
06 Januari 2011 - 17:32
Myrthe:
Hee Phebe!
wat een avonturen! nog een gelukkig nieuwjaar:D en bedankt voor de kaart!:O hijs egt supermooi:D hahaha egt tof!!!
ik was aardig druk in de vakantie dus vandaar dat k t verhaal nu pas lees! maar mennn wel een spannend avontuurtje daar in seoul! maar wel lekker dat je t oud en nieuw nog in kon gaan met zulke barre omstandigheden als hier:D hahahahah
de tijd vliegt voorbij joh! dadelijk ben je weer thuus op de jadelaan:D hahaha
verder alles chill hier.. tentamens zijn in aankomst dusss k dnek dat t aardig rustig wordt hier haha
nou geniet er nog van, voordat je t weet ben je weer in nl!
tot snell!!(K) -
24 Januari 2011 - 07:43
Thea Mevissen.:
Hoi Phebe ,
Het aftellen is nu begonnen.
Al met al is het toch snel gegaan.
Je heb natuurlijk wel heel veel meegemaakt.
Dat halen we nooit meer in.
Al je reisverhalen waren leuk om te lezen, maar we willen ze ook horen.
En het skypen is en blijft toch bijzonder.
In het "dorp"is alles hetzelfde. Het weer is deprie.
Neem in iedergeval maar een trui in je handbagage mee. Ook lekker in het vliegtuig.
Cindy is blij dat er weer een stapmaatje terug komt. Al haar vrienden gaan samenwonen , huizen en kopen en.......trouwen. Op feestjes praten ze alleen maar over hypotheken. De komende tijd heeft ze vrijgezellen avonden en trouwerijen , nou dat weet je het wel.
Laat ik maar stoppen anders worden het 2a4 tjes. Ik wens je een goede reis . We zien elkaar
Dikke kus Thea
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
