S.O.S Philippines

Als een film is onze eerste vakantiedag in Manilla voorbij gegaan. De ‘seatbelt’ die we in het gammele Cebu-vliegtuig vast moesten maken, gold schijnbaar niet alleen voor de vlucht maar voor de gehele trip van Manilla naar Puerto Galera. Dankzij de fantastische Filippijnse journalistiek is er een korte samenvatting gemaakt van onze belevenis in Manilla:

3 foreign students robbed

By MITCH ARCEO
January 15, 2011, 6:15pm

MANILA, Philippines — Three foreign students appeared at the Pasay City Police Station and reported that they were victimized by the driver of a taxi they boarded at Ninoy Aquino International Airport (NAIA) in Pasay City yesterday morning.

Han Shu Tsai, 20, a Taiwanese, Patricia Amate Nunez, 26, a Spanish, and Phebe Suzane Tempelaars, 21, a Dutch, all studying at National Taiwan University in Taipei, went to the Philippines to spend their academic break in Puerto Galera, Mindoro.

Upon arrival at NAIA at around 3:35 a.m. they slept at the airport for a few hours before boarding a white taxi, telling the driver to bring them to RCCG bus terminal on Gil Puyat Avenue.

Upon arriving at the terminal, they paid the fare and alighted the cab.
But before they could unload their bags containing their books, cash, and other belongings, the taxi sped off.

Maar hé, we hebben wel t nieuws gehaald haha! Gelukkig kan ik er nu om lachen, maar op t moment dat je die taxi ziet wegrijden en beseft dat werkelijk al onze bagage nog in die wagen zit, dan word je toch een beetje misselijk. Vooral Sharon, die ruim 700 US dollar in haar tas had zitten, zag een beetje bleekjes… Om het plaatje nog even goed te schetsen: drie buitenlandse meiden, midden in een van de meest slechte wijken van Manilla, zojuist ‘beroofd’ van al hun bagage en totaal verloren. Oplossing? Een politiebureau vol mannen met een gigantisch macho gehalte en een hele hoop sympathie. Wat hebben zij ons geholpen en lief opgevangen. Ja, natuurlijk vroeg ik me eerst af wat ze ervoor terug zouden willen… Ze zeiden zelf tegen ons dat we nooit iemand moesten vertrouwen in hun land. De eerste die ik dus wantrouwde waren zij. Gelukkig bleek dat onnodig, de helden hebben alles voor ons geregeld. Terwijl wij als een stelletje lappenpoppen van water en eten werden voorzien, regelden zij de zoekactie naar de desbetreffende taxichauffeur. Eigenlijk hadden ze echt nul informatie, aangezien wij zo slim waren geweest om vooral niet naar de nummerplaat/taxi-nummer/volledige naam van chauffeur te kijken. Maar toch zijn ze de hele dag allerlei registraties afgegaan, hebben ze video’s gecheckt en ons vermaakt haha ;-) Uiteindelijk besloten we een nacht in Manilla te blijven, voor het geval een wonder mocht gebeuren en ze onze tassen zouden vinden. Romeo, een van de politiemannen (26 en een beetje verliefd :P), had de taak als ‘personal bodyguard’ op zich genomen. Hij had een hostel voor ons geregeld naast het politiebureau. Nou, veiliger kan haast niet toch haha? Jammer dat het een hoerenhuis was, maar dat kon er ook nog wel bij. Rond tien uur ’s avonds, toen we hopeloos en zwaar gefrustreerd terug kwamen van onze zoektocht, kreeg Romeo een telefoontje. Bij een radio/televisiestation waren drie tassen afgeleverd door een taxichauffeur. We durfden het bijna niet te hopen, maar eenmaal bij het radiostation zagen we daar onze tassen staan. Wat een opluchting was dat, niet normaal! Vooral voor Sharon, al haar geld zat er gewoon nog in. De locals stonden breed te grijnzen, ‘zie je nou, je kunt Philippinos wel vertrouwen.’

Het klinkt raar, maar ik ben blij dat we het hebben meegemaakt. Niet alleen hebben we ervan geleerd, we hebben ook Manilla kunnen zien. De armoede is echt onbeschrijfelijk, het heeft heel veel indruk op me gemaakt. Hele families die op straat leven, kindjes die helemaal uitgemergeld zijn, de viezigheid en vooral de boze gezichten. Ik heb in Indonesië en Thailand armoede gezien, maar daar leken de mensen er mee om te kunnen gaan. Ik heb er ontzettend veel respect voor, want het lijkt erop alsof die mensen gelukkig zijn ondanks dat ze geen bezittingen hebben. In Manilla daarentegen gonst het van woede en frustratie. De mensen beseffen heel goed dat ze onderaan de maatschappij staan en daar volledig machteloos in staan. Een confronterend, maar realistisch beeld van de Filipijnen. Het steekt scherp af bij de luxueuze toeristenressorts die als paddenstoelen uit de grond schieten op de vele eilanden.

Misschien dat het mij daarom zeker een paar dagen kostte om echt te genieten van Puerto Galera. Eenmaal op het prachtige strand, met een diepblauwe zee voor je en een cocktail in de hand, voel je de vakantie ‘vibes’ wel opkomen. Dan nog een massage erbij en het kan niet meer stuk, zou je zeggen. Toch had ik constant een dubbel gevoel en dit gevoel werd alleen maar versterkt door de ladieboys die goed waren vertegenwoordigd in het nachtleven van Puerto. Zo ontmoetten we Shjton alias ‘Keith’ alias ‘Kate’ alias ‘Potpot’. Ja, leuker kon hij het niet maken. Deze/Dit 19-jarige jongen/meisje werkt dag en nacht in een bar. Overdag is hij een vrolijke jongen die drankjes serveert,’s nachts steelt hij alle mannenharten als meisje met een spectaculaire vuurshow. Zijn ogen stralen en hij lacht van oor tot oor. Zijn make-up is een beetje uitgelopen en zijn jurk hangt iets te laag over zijn decolleté. Een jongemannenbast komt tevoorschijn. Hoezo dubbel?

Ondanks, eh, tja, zo’n beetje alles (scooterongeluk, ruzie met scooterbaas, geen medische faciliteiten, pech met boot, zinkende boot, kotsende passagiers en kakkerlakken) hebben we een heerlijke vakantie gehad en ontzettend veel plezier gehad met z’n viertjes. Het was de perfecte afsluiting van een half jaar lief en leed delen. Want in die tien dagen hebben we meer gedeeld dan ons lief was haha…

De afgelopen maanden zijn een grote ontdekkingsreis geweest op elk gebied. Ik heb vooral ontelbaar leuke dingen mee mogen maken, kansen gekregen en die met beide handen aangepakt. Ik heb allerlei nationaliteiten ontmoet, culturen leren kennen en vrienden gemaakt. Het is een onvergetelijke, spannende en fantastische tijd geweest die voor mij de geschiedenisboeken in mag haha! Ik ben klaar voor het volgende avontuur; mijn Bachelor halen. ;-)

Hartstikke bedankt voor jullie support en steun toen ik in dat verre Oosten zat. Dankzij al jullie berichtjes, mailtjes, skype-gesprekken en kaartjes vanuit Nederland hebben jullie bijgedragen aan de mooie tijd die ik in Taiwan heb gehad. Ik heb jullie gemist en ben me er heel erg van bewust dat ik ontzettend veel geluk heb met zoveel lieve mensen om me heen :-)

Zai jian, peng you!!