Altijd blijven lachen!
Door: Phebe
Blijf op de hoogte en volg Phebe
25 November 2010 | Taiwan, Taipei
Afgelopen weken heb ik genoten van de meest heerlijke combinaties die er bestaan in het Taiwanese leven van een westerling. ’S Middags shoppen, ’s avonds dansen in de meest luxueuze clubs met fancy laserlights en spectaculaire vuurshows. ‘s Ochtends interessante colleges, waarvan het hoogtepunt afgelopen week toch wel ‘het redden van een gestrande dolfijn’ was, en dan ’s middags uitgebreid lunchen. Doordeweeks tennissen en taekwondo-en, in het weekend klimmen, vallen, opstaan en doorgaan. Dat doorgaan wordt meestal beloond met prachtige uitzichten… Of met totale wanhoop, want verdwalen in de bergen van Taiwan is niet leuk.
Er zijn ook al heel wat verjaardagen gepasseerd, zoals onze Belgen dat zo mooi zeggen: er zijn veel mensen verjaart. Daar hebben we natuurlijk de gepaste aandacht aan besteed. Zo zijn we op Lucy’s geboortedag met z’n allen naar KTV gegaan. Dit is een karaoke-keten die zeer populair is onder de Taiwanezen. Ik was al bang dat we in een soort veredelde Kneus terecht zouden komen (een fantastisch fout café in Utrecht) maar niets bleek minder waar. Een grote, bespiegelde lift nam ons mee naar de tweede verdieping. Daar werden verschillende deuren voor ons geopend door mannen strak in het pak en met een glimlach om de lippen. De laatste deur werd voor ons open gedaan en aldaar zagen wij een gigantische hoekbank, een nog grotere flatscreen, flessen wijn (éindelijk!!) en superlekkere hapjes. Met deze ingrediënten en een paar zeer vals zingende mensen die ‘Pokerface’ van Lady Gaga probeerden te imiteren, werd het weer een van de legendarische avondjes die ik niet zal vergeten.
De week erna was het Patricia’s beurt om te verjaren en omdat ik het met haar het best hier kan vinden had ik een surprise party voor haar georganiseerd. Dit beviel me overigens prima, dus wees gewaarschuwd jullie allen ;) Ze had echt niets verwacht. Het was heel grappig om haar gezicht te zien toen er allemaal mensen uit mijn badkamer te voorschijn kwamen om het Spaanse ‘compleanos feliz’ te zingen. Daarna een hele leuke stapavond gehad, opnieuw eentje om niet meer te vergeten. Alleen al vanwege al die Taiwanese meisjes die zich schijnbaar ook tot buitenlandse vrouwen voelen aangetrokken. Op zich vind ik het erg gezellig om wat te praten met die meisjes en om met ze op de foto te gaan, maar nee, liever geen handen op mijn achterste s.v.p. Ja, misschien is het raar dat ik dit zo even vermeld, maar ik maak het bijna dagelijks mee. Het hoort er eigenlijk een beetje bij, hoewel ik er maar niet aan kan wennen...
Zoals ik eerder heb geschreven zijn er vaak mensen die met ons willen praten en op de foto willen. De eerste week is het fantastisch, de vierde week lichtelijk vermoeiend, de derde maand heb je er echt genoeg van, geloof me. Ik was een week geleden met een vriend naar de World Flora Expedition in Taipei. Dit was heel mooi en ik heb weer een stukje Nederland in Taiwan gevonden. Onder het motto ‘creatief met klompen’, hadden ze een heel paviljoen aan ons landje besteed! Maar helaas konden we weer geen minuut rustig rondkijken. Telkens kwamen er gillende meisjes op ons af. Of giechelende jongens. Ik was er na een paar uur helemaal klaar mee. Ik had bijna een keer ‘nee’ gesnauwd toen er om een foto gevraagd werd, maar de jongen waar ik mee was zei gauw: Ja, natuurlijk! Hij zei dat je in Azië altijd moet blijven lachen. Ik vond het erg knap van hem dat hij zo opgewekt en aardig bleef. Ik besefte dat ik schijnbaar niet zo goed om kan gaan met al die goedbedoelde aandacht. En ik snap nu heel goed waarom al die wereldberoemde personen gek worden en sterallures krijgen haha…
In Nederland zie je het veel te vaak, hier zie je het nooit: boze gezichten. Een glimlach, of het nou gemeend is of niet, geeft een mens status in Azië. Wat je ook doet, bijvoorbeeld op een van de heiligste beelden gaan zitten met je luie kont (ja raad eens wie dat deed…), de mensen blijven altijd lachen. Erg onnatuurlijk. Ik heb dan ook vaak genoeg mijn twijfels aan de oprechtheid ervan. Mijn docent voor het vak ‘Exploring Taiwan’ glimlacht constant, maar haar ogen doen niet mee. Laatst zei ze met een grote glimlach op haar gezicht dat ze er absoluut niet van gediend was dat studenten te laat kwamen in haar les (ja raad eens wie dat was…).
Aan de andere kant maken de lachende gezichten wel een veel fijnere indruk dan al die grimmige gezichten die ik veelal gewend ben. Laten we er maar gewoon om lachen. Lachen om het feit dat ik constant word opgelicht door winkeliers, lachen om de cijfers die mijn Chinese docente me geeft, lachen om het hostel dat ruim een uur van het strand ligt in plaats van drie minuten, lachen om mijn net gekochte ticket naar Seoul (Zuid-Korea)… Gewoon doorgaan en blijven lachen. Dan komt vast alles goed :)
Ik mis jullie, maar ik geniet ook ontzettend van mijn tijd hier en het duurt nog maar twee maandjes voordat ik jullie ga zien! Het aftellen is dus alweer begonnen haha…
Een dikke kus en een warme knuffel vanuit Taipei
Er zijn ook al heel wat verjaardagen gepasseerd, zoals onze Belgen dat zo mooi zeggen: er zijn veel mensen verjaart. Daar hebben we natuurlijk de gepaste aandacht aan besteed. Zo zijn we op Lucy’s geboortedag met z’n allen naar KTV gegaan. Dit is een karaoke-keten die zeer populair is onder de Taiwanezen. Ik was al bang dat we in een soort veredelde Kneus terecht zouden komen (een fantastisch fout café in Utrecht) maar niets bleek minder waar. Een grote, bespiegelde lift nam ons mee naar de tweede verdieping. Daar werden verschillende deuren voor ons geopend door mannen strak in het pak en met een glimlach om de lippen. De laatste deur werd voor ons open gedaan en aldaar zagen wij een gigantische hoekbank, een nog grotere flatscreen, flessen wijn (éindelijk!!) en superlekkere hapjes. Met deze ingrediënten en een paar zeer vals zingende mensen die ‘Pokerface’ van Lady Gaga probeerden te imiteren, werd het weer een van de legendarische avondjes die ik niet zal vergeten.
De week erna was het Patricia’s beurt om te verjaren en omdat ik het met haar het best hier kan vinden had ik een surprise party voor haar georganiseerd. Dit beviel me overigens prima, dus wees gewaarschuwd jullie allen ;) Ze had echt niets verwacht. Het was heel grappig om haar gezicht te zien toen er allemaal mensen uit mijn badkamer te voorschijn kwamen om het Spaanse ‘compleanos feliz’ te zingen. Daarna een hele leuke stapavond gehad, opnieuw eentje om niet meer te vergeten. Alleen al vanwege al die Taiwanese meisjes die zich schijnbaar ook tot buitenlandse vrouwen voelen aangetrokken. Op zich vind ik het erg gezellig om wat te praten met die meisjes en om met ze op de foto te gaan, maar nee, liever geen handen op mijn achterste s.v.p. Ja, misschien is het raar dat ik dit zo even vermeld, maar ik maak het bijna dagelijks mee. Het hoort er eigenlijk een beetje bij, hoewel ik er maar niet aan kan wennen...
Zoals ik eerder heb geschreven zijn er vaak mensen die met ons willen praten en op de foto willen. De eerste week is het fantastisch, de vierde week lichtelijk vermoeiend, de derde maand heb je er echt genoeg van, geloof me. Ik was een week geleden met een vriend naar de World Flora Expedition in Taipei. Dit was heel mooi en ik heb weer een stukje Nederland in Taiwan gevonden. Onder het motto ‘creatief met klompen’, hadden ze een heel paviljoen aan ons landje besteed! Maar helaas konden we weer geen minuut rustig rondkijken. Telkens kwamen er gillende meisjes op ons af. Of giechelende jongens. Ik was er na een paar uur helemaal klaar mee. Ik had bijna een keer ‘nee’ gesnauwd toen er om een foto gevraagd werd, maar de jongen waar ik mee was zei gauw: Ja, natuurlijk! Hij zei dat je in Azië altijd moet blijven lachen. Ik vond het erg knap van hem dat hij zo opgewekt en aardig bleef. Ik besefte dat ik schijnbaar niet zo goed om kan gaan met al die goedbedoelde aandacht. En ik snap nu heel goed waarom al die wereldberoemde personen gek worden en sterallures krijgen haha…
In Nederland zie je het veel te vaak, hier zie je het nooit: boze gezichten. Een glimlach, of het nou gemeend is of niet, geeft een mens status in Azië. Wat je ook doet, bijvoorbeeld op een van de heiligste beelden gaan zitten met je luie kont (ja raad eens wie dat deed…), de mensen blijven altijd lachen. Erg onnatuurlijk. Ik heb dan ook vaak genoeg mijn twijfels aan de oprechtheid ervan. Mijn docent voor het vak ‘Exploring Taiwan’ glimlacht constant, maar haar ogen doen niet mee. Laatst zei ze met een grote glimlach op haar gezicht dat ze er absoluut niet van gediend was dat studenten te laat kwamen in haar les (ja raad eens wie dat was…).
Aan de andere kant maken de lachende gezichten wel een veel fijnere indruk dan al die grimmige gezichten die ik veelal gewend ben. Laten we er maar gewoon om lachen. Lachen om het feit dat ik constant word opgelicht door winkeliers, lachen om de cijfers die mijn Chinese docente me geeft, lachen om het hostel dat ruim een uur van het strand ligt in plaats van drie minuten, lachen om mijn net gekochte ticket naar Seoul (Zuid-Korea)… Gewoon doorgaan en blijven lachen. Dan komt vast alles goed :)
Ik mis jullie, maar ik geniet ook ontzettend van mijn tijd hier en het duurt nog maar twee maandjes voordat ik jullie ga zien! Het aftellen is dus alweer begonnen haha…
Een dikke kus en een warme knuffel vanuit Taipei
-
25 November 2010 - 18:44
Ronny:
Heey Pheebsssss.... weer een mooi reisverslag van je... goed om te lezen dat je je nog prima vermaakt daarzo....!!!
Skypen snel weer bij!! haha
KUS -
25 November 2010 - 21:18
Milou:
Haaaha die klompkunstwerken! Geniaal, wat een bizar land is het toch. Hadden ze vást speciaal voor jou gedaan ;)
Aah je moest nu dus toch echt geloven aan de karaokegekte daar, ik wist wel dat je het in je had! Misschien een idee voor het volgende huisavondje..?
De tijd vliegt zeg, geniet er nog even goed van! Huize Jade kijkt stiekem al uit naar je thuiskomst :)
Liefs X -
26 November 2010 - 10:29
Lise Anna:
Geen slecht woord over de Kneus he! Toptent. Sta er hoogstwaarschijnlijk vanavond weer biertjes te doen. Zou er een extra voor jou drinken! En morgen trouwens mijn verjaardagsfeestje, jammer dat je er niet bij kan zijn. Dus moet ik maar weer een extra drinken, toch? ;) -
27 November 2010 - 09:51
Floor:
Maar dan eis ik wel bij terugkomst een reuniekaraoke avond in de Kneus!!! Je hebt nu genoeg kunnen oefenen haha. En zuid-korea! Wat geniaal! Was je dat nou al van plan of een spontaan idee? Hier sneeuwt het nu :( vieze natte sneeuw!!! Leuk om weer van je te horen Phebus! kus! -
30 November 2010 - 21:35
Kim:
PS het is hier nu inderdaad bizar koud. Do en vr waarschijnlijk rond -10 en lager blehhh! -
30 November 2010 - 21:39
Kim:
Ow shit, mn vorige bericht was niet geplaatst...
Je verhalen zijn echt geweldig! Hartstikke leuk hoe je het daar hebt! Maar wat mij betreft mag je weer snel terugkomen hoor. Of nee, ik wil eigenlijk snel naar jou toe hahaha. Meis, laat binnenkort ff wat (prive) van je horen of kom met een skypedatum. x -
02 December 2010 - 15:20
Pauline :
Haha wat een heerlijk verhaal weer!!
Heb je een dolfijn gered?? Hoe cool!!
En ik vind je raad-spelletjes ook erg leuk! :) Dus ga zo door meid, geniet lekker van je laatste maandjes!!
We spreken elkaar van het weekend op skype! :D
DIkke kussen -
14 December 2010 - 09:12
Thea Mevissen.:
Hoi Phebe
Zit weer even op mijn gemak je leuke verhalen te lezen.
De tijd vliegt voorbij. Cindy zegt al dat je binnenkort alweer terug komt.
En dan........ Zal wel weer tegenvallen in dit kneuterige kouwe landje.
Ik lees allemaal leuke verhalen , maar over studeren niet erg veel.
Behalve een sjacherijn van een lachende juf ,dat je te laat komt en dat je lacht om de cijfers die je krijgt. Alle uitstapjes horen die ook bij de studie. Zo ja ,dan wil Menno graag het adres hebben. Die wil ook wel eens weg. Als je terug bent hangt hij aan je lippen.Hier gaat alles z'n gangetje. helaas is Lidi de Boer van de hond Aika overleden. Dat was niet onverwacht maar je mist wel een kleurijk figuur op het schelpenpad.Verder niets aan Sinterklaas gedaan. Op naar de kerst. Vandaag met Menno een smoking kopen want hij heeft gala donderdag. Op sjiek dus. Cindy gaat met "de zaak"donderdag uit . Ze gaan ergens in de Jordaan (amsterdam) koken. Ze heeft het erg naar haar zin. Gelukkig maar. Elke morgen om kwart voor zes op , om 10 voor zeven weg en s'avonds om kwart over zeven is ze weer thuis. Op vrijdag heeft ze vrij maar moet dan ook nog vaak naar school.Ze krijgt wel regelmatig vrijkaartjes. Is al naar Kruimeltje the muscal en Holliday on Ice geweest . Samen naar de Margrietfair . Lekker truttig, maar gezellig. Met de kerst blijven we thuis. We gaan wel met z'n allen een kerstdiner koken. Tweede kerstdag gaan we naar Le cage aus folles . Matinee in het nieuwe de la Mar theater in Amsterdam. Prachtig, net geopend nieuw theater. Een musical met allemaal travo's. Is ook een film van geweest. Daarna Cindy's verjaardag. We gaan uitbuiken met oud en nieuw. Menno en Cindy redden zich wel. Verder hebben we gisteren een wintersport geboek in de crocus. Een vriendin vroeg of we ook "zin "hadden. We vliegen om 7.10uur en komen om 8.30uur aan in Innsbruck,5 km verderop gaan we skieen. We gaan maar 4 dagen. Van maandag tot donderdag. Vliegen pas laat. Maar ik vind het wel decadent. Gelukkig niet twee dagen in de auto rijden in de file's sneeuw etc. Moest ook nog winterbanden kopen. €600 Voor dat geld vliegen we nu. We gaan met z'n allen . Ralf Marieke Vivi en wij. Onze kennissen zijn met z'n achten. Dus we redden ons wel in de avonden. Het wordt kort maar heftig.Nu ik ben weer uitgetrut met onze "boeiende"verhalen , maar dan kan je vast wennen.
Wens ik je alvast prettige feestdagen (beter vroeg dan niet)
Blijf schrijven en nog veel plezier.
Groetjes
Thea
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
