Lucky bird

Vandaag is het 24 oktober. Ik herhaal; vandaag is het VIERENTWINTIG oktober. Dat betekent dat het bijna november is en dat er al twee maanden in dit kleine, grote land voorbij zijn. Dat betekent dat kerst voor de deur staat en het nieuwe jaar op de stoep. Tijd om hierbij stil te staan? Nee, liever niet. Gewoon lekker doorgaan met zien, proeven, ruiken, voelen.

Vallen, lachen, kotsen, dansen, springen.
Onderdompelen.

Het verhaal gaat verder met de barbecue van mijn departement, waar Evan me voor uit had genodigd. Met de metro naar een plek waar een paar honderd opgewonden Taiwanese studenten staan te wachten tot ze als sardientjes in blik in de bus worden gepropt. Chop, chop, er zijn maar 6 bussen afgehuurd voor het hele festijn, dus een beetje aanduwen die handel. Ik laat me door Evan op een stoel duwen en kijk een beetje versuft om me heen. Ik word vluchtig opgenomen door nieuwsgierige ogen en ik zie ze denken: een blonde op onze barbecue? De spanning is duidelijk aanwezig. Vanavond wordt de avond waar iedereen naar heeft uitgekeken. Meisjes hebben wat extra make-up opgedaan. De jongens ook. Ondanks dat ik de enige buitenlandse ben stellen Evan en haar vrienden me al snel op mijn gemak. Als we op de plek van bestemming aankomen, komt me zo’n goede sfeer tegemoet. Onder een brug vlak langs de rivier is een podium gemaakt en er wordt aangekondigd dat wie het eerste zijn barbecue heeft aangekregen extra vlees krijgt. De mensen om me heen beginnen enthousiast de pakketten met houtskool open te maken en na een minuut of vijf horen we een groepje jongens uitbundig juichen. Binnen no-time komt een van de jongens met een stukje brandend houtskool voorbij rennen en toont zijn bewijs aan de jury. Trots als een pauw neemt hij een pakket vers vlees aan en loopt terug naar zijn groep.

Wat een fantastische avond was het. De studenten waren allemaal zo aardig. Ze deden hun best om me overal bij te betrekken. Ze probeerden Engels te spreken, maar door het nodige drankverbruik werden het al gauw handen en voeten. Evan probeerde me ook een snelcursus Chinees te geven. Bij alles wat op de barbecue terecht kwam werd eerst het Engelse woord en daarna het Chinese woord ervan gezegd. Om eerlijk te zijn ging het, het ene oor in en het andere uit, omdat ik werd afgeleid door de vele ‘battles’ die onderling gespeeld werden. Zo werd onze groep uitgedaagd door een andere groep om “paper, scissor, rock” te spelen. Uiteraard was ik de pineut (pure discriminatie) en stiekem vind ik het best cool dat ik daarmee een hele fles 7-up heb gewonnen, en de eer van mijn groep natuurlijk, ha! Oke, er bestaat een kleine kans dat mijn tegenstander me heeft laten winnen (opnieuw discriminatie) maar dat doet er verder niet toe. Er waren ook hele vette dans wedstrijden. Deze avond heb ik gezien dat Taiwanezen de beste hiphoppers ter wereld zijn. Niet normaal, ‘So you think you can dance’ zou er nog wat van kunnen leren! En geen vooraf ingestudeerde dansjes, maar vanuit improvisatie een hele show neerzetten. Ik heb met open mond staan kijken en heb serieus gedacht (misschien ook na enige bedwelming) dat ik met deze ontdekking iets moest doen. Ik dacht; ik heb Aziaten ontdekt die fantastisch kunnen dansen, daar moet toch iets mee gebeuren? Als ik hun manager zou zijn dan…

Goed, ik hoef niet verder in detail te treden om te vertellen dat het een super leuke ervaring was en dat de avond tot in de late uurtjes doorging. (Haha en ik heb daar trouwens mijn tweeling broer Allen ontmoet;)zie de foto met de zogenaamd blonde Taiwanees). Maar de volgende dag was het weer vroeg uit de veren, of eerder gezegd vroeg van mijn houten plank, om met een georganiseerde reis een weekend naar het Sun Moon Lake te gaan. Wat een zo fijn, gezellig weekend had moeten worden, werd een lange klaagzang. Achteraf kunnen we er wel om lachen, maar de welgeteld 30 minuten die we bij het Sun Moon Lake hebben doorgebracht maakten het weekend niet echt een topper. De zaterdag dat we vertrokken hebben we bij elkaar naar schatting tien uur in de bus gezeten en nauwelijks iets gezien. Ja, bloedende kip bij de lunch, de afgrijselijke gordijntjes van de bus en onze tabakkauwende chauffeur. Dat dan weer wel. Op de terugweg, op zondag in de namiddag, werd ons gevraagd wat we het leukst vonden aan de trip. Het antwoord was makkelijk; het matras en de douche. Wat hebben Jessica en ik liggen genieten van een echt matras onder onze kont haha! Dat heb ik eigenlijk nooit verteld volgens mij, maar ik lig in mijn kamer op drie minimatrasjes en een houten plank. Niet zo heel comfortabel nee…

Oke, oke, er was een lichtpuntje in deze misère. Op zondagochtend hebben we een hele mooie tocht gemaakt door het nationale park van Nantou. Ik heb de foto’s al geplaatst bij m’n vorige verhaal, mochten jullie willen zien hoe het er ongeveer uit zag. Al dat groen en de stilte, heerlijk! Wat een contrast met het hectische, snikhete, grauwe leven in Taipei. Sindsdien verlang ik er steeds vaker naar om even Taipei te ontvluchten en te luisteren naar de stilte :)

Aangezien verlangens zo snel mogelijk moeten worden vervuld (muhahah), zijn Tijs, Chups, Jessica en ik er die woensdag weer op uit gegaan. Op zoek naar ons ‘shotje’ natuur. We kwamen terecht in Yehliu, een kustplaatsje in het Noordoosten van Taiwan. De rotsen hebben daar door hun structuur en door erosie hele vreemde vormen gekregen. Ik zal de foto’s bij dit verhaal plaatsen dan kunnen jullie het zien. Het is onbeschrijfelijk, nog nooit zoiets gezien. Aangezien we nogal overactief raakten van de rust om ons heen, besloten we wat verder het stukje kust te verkennen. Na twee uur geklim en geklauter kwamen we op het puntje van het land en hadden we een prachtig uitzicht over de rotsen en de zee. Oh, Taiwan is zo ontzettend mooi!!

Om onze pijnlijke spieren een beetje te ontspannen na die work-out, besloten we een paar dagen later ons lekker te laten masseren. Tijd om te relaxen dacht ik. Ik had me omgekleed in een prachtige (ja, nee dus) pyjama en lag op mijn masseuse te wachten. Daar kwam hij dan. Of zij? Of is het nou een hij? Oh nee, we hadden express gezegd dat we een vrouw wilden, maar toch… Zij/hij beval me onder haar/zijn gerochel door te ontspannen. Vervolgens begon ze (?) mijn nek zo fijn te kneden dat ik bang was dat als het zo door ging ik later geen nek meer over had. Vanonder het gat waar je altijd je hoofd door moet steken als je gemasseerd wordt, piepte ik;’a little bit softer please?’ Weer een rochel. Ze zal het wel begrepen hebben… Ondertussen hoorde ik al Chups’s botjes kraken en ik was bang dat, dat iele meisje letterlijk gebroken uit de massage zou verschijnen. Een uurtje later bleek dat gelukkig niet het geval, in tegenstelling tot Jessica, die met een verwrongen gezicht vertelde dat haar masseuse over haar heen was gelopen. Haha, man, wat was ik blij dat de mijne dat niet heeft gedaan. Ik had dat zwaargewicht echt niet kunnen houden en de bank onder mij evenmin. En tja, dat gerochel heb ik maar op de koop toegenomen. Dat doen ze hier allemaal. Als je in de wc staat hoor je niet anders dan gesnuif en gesnotter en gekokhals of geroggel. Sorry voor dit onsmakelijke feitje, maar ik wil jullie natuurlijk zoveel mogelijk in de Taiwanese cultuur betrekken he ;)

Dit weekend zou ik eigenlijk naar het toeristische Kenting in het zuiden gaan, maar Megi heeft roet in het eten gegooid. De grootste tyfoon van de afgelopen twintig jaar heeft haar sporen nagelaten in de Filippijnen, Vietnam en China. Ik ben heel blij dat ze Taiwan zo goed als heeft overgeslagen, maar het was te gevaarlijk om naar het zuiden te trekken. Daarom hebben we de trip verplaatst naar volgende week. Ik ben heel benieuwd, want in Kenting schijnen de mooiste stranden te liggen. Maar elk nadeel heeft z’n voordeel, dus op vrijdagavond kreeg ik een telefoontje…

‘Whaaa, you have to change clothes now and come to ‘iets chinees’ immediately!!’ Daar was dan mijn gratis concertkaartje voor Alexandra Burke. Binnen een half uurtje zat ik in de taxi, niet wetend waar ik naartoe ging en al helemaal niet wetend wat er verder ging gebeuren. Het enige dat ik wist was dat Emma een gratis kaartje voor me had weten te versieren voor een groot reclame event van een cognacmerk. Alexandra Burke zou een van de eregasten zijn en optreden. En oh, oh, wat een gave avond was het me weer. Eerst hebben we Alexandra opgewacht bij de backstage ingang. We waren serieus de enige vier die daar stonden, want schijnbaar is ze in Taiwan nog helemaal niet bekend. We hebben haar dus heel relaxt kunnen spreken en wat foto’s kunnen schieten. Daarna zijn we met onze pokerfaces zo de VIProom ingeslopen. Een ding is duidelijk, als westerling kun je alles maken in Taiwan. Daar hebben we vrijdag dan ook gretig gebruik van gemaakt. Gratis hapjes, gratis drank, genieten van de optredens tussen de Aziatische celebraties en een vette afterparty. I’m such a lucky birdiebird :)

Vandaag heb ik met een Frans meisje, Margaux, de berg Cising getrotseerd. We begonnen met het idee om een rustige tocht uit te zoeken om vervolgens de hotsprings in te duiken. Het liep ietsje anders. We waren het visitor center nog niet uit of we waren al verdwaald, maar gelukkig mochten we twee Taiwanesen volgen die de weg kenden. Dat kwam erop neer dat we een heel ander, onverhard pad namen en onze simpele schoentjes duidelijk te wensen overlieten. Struikelend over boomwortels wisten we hijgend een weg naar boven te vinden. Daar stonden de twee Taiwanezen ons met een stralende lach op te wachten om te concluderen dat wij nog jong zijn en zij oud. Ja dus, wat wil je daar mee zeggen, he, wat dan, dat we een slechte conditie hebben ofzo, he, he, he?! Ik werd er een beetje opgefokt van, maar dat was geheel onterecht want het waren hele aardig mensen en dankzij hun hebben we een heel mooi niet-toeristisch gebied kunnen zien, inclusief slang. Haha, Kuo, de man van het tweetal vertelde dat hij nog nooit eerder een slang had gezien, dus we hadden echt ‘geluk’. Gevolg was dat ik alleen nog maar naar de grond keek om te zien of ik niet per ongeluk op het gevoelige staartje van een of andere giftige slang stapte. Maar het uitzicht op de tocht maakte ons gezweet helemaal goed. Adembenemend! Ik zal foto’s plaatsen.

Als ik begin te schrijven lukt het soms niet om er een eind aan te breien omdat ik zoveel wil vertellen over hoe het er hier aan toe gaat. Toch moet ik ook nu weer stoppen, voordat ik jullie begin te vervelen ;) Dankzij mijn vader kan ik heel veel foto’s uploaden dus dat ga ik gauw nog even doen.

Misschien zijn jullie nog nieuwsgierig naar mijn studie? Er valt eigenlijk niet zoveel over te vertellen, behalve dan dat het me iets te gemakkelijk wordt gemaakt haha en ik belachelijk goede cijfers haal met minimale inzet. Ook weleens fijn ;) Chinees is heel moeilijk en als ik iets probeer te zeggen op straat zie ik meestal een peilloze diepte in de ogen verschijnen. Ik moet toegeven dat het eigenlijk een onbegonnen zaak is, maar hé, ik ga moedig door en wie weet krijg ik komende weken ineens een ingeving.

Laat me alsjeblieft weten hoe jullie leventje in Nederland er aan toe gaat. Nee dat is niet saai, ik vind het heel leuk om de alledaagse dingetjes te lezen. Klopt het dat de kerststallen alweer in de schappen liggen? Oeh en het is koud he geloof ik? Nou hier begint het ook fris te worden hoor met 26 graden ’s avonds…

Heel veel liefs!